10. സുധീരയായ പെണ്‍കുട്ടി

പ്രിയപ്പെട്ട മകളേ,
''നിനക്കിപ്പോള്‍ പത്തു വയസ്സു പൂര്‍ത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ചില കാര്യങ്ങള്‍ നിനക്കെഴുതാന്‍ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു. നാം അറിയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ നാമങ്ങനെയാണ് അറിയുന്നതെന്നോര്‍ത്ത് എന്നെങ്കിലും നീ അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടോ? ഉദാഹരണമായി, ചെറിയ മൊട്ടുസൂചി വലുപ്പത്തില്‍ കാണപ്പെടുന്ന താരങ്ങള്‍ വാസ്തവത്തില്‍ വളരെ അകലത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന സൂര്യനെപ്പോലെ തീ തുപ്പുന്ന കൂറ്റന്‍ അഗ്നിഗോളങ്ങളാണെന്ന് നാമറിയുന്നതെങ്ങനെ? ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരമിതാണ്: തെളിവുകള്‍ മുഖേന. നമുക്കറിയാവുന്നതൊക്കെ നാമറിയുന്നത് തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാകുന്നു.'' -തന്റെ മകള്‍ക്ക് പത്തുവയസ്സ് തികഞ്ഞ വേളയില്‍ ലോകപ്രശസ്ത പരിണാമശാസ്ത്രജ്ഞനും മുന്‍ ഓക്‌സ്‌ഫോഡ് പ്രൊഫസറുമായ റിച്ചാഡ് ഡോക്കിന്‍സ് അവള്‍ക്കയച്ച പ്രസിദ്ധമായ കത്ത് ആരംഭിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്. ജീവിതസത്യങ്ങള്‍ അന്വേഷിക്കാന്‍ തുറന്ന മനസ്സോടെ തയ്യാറെടുക്കാന്‍ ഡോക്കിന്‍സ് മകളോട് നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നു.


"Now that you are ten, I want to write to you about something that is important to me. Have you ever wondered how we know the things that we know? How do we know, for instance, that the stars, which look like tiny pinpricks in the sky, are really huge balls of fire like the Sun and very far away? And how do we know that the Earth is a smaller ball whirling round one of those stars, the Sun?" 


അധികാരകേന്ദ്രത്തെ (authority) അന്ധമായി വിശ്വസിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രവണതയാണ് മതവിശ്വാസത്തിന് പിടിമുറുക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്നതെന്ന് ഡോക്കിന്‍സ് മകളോട് പറയുന്നു. കുട്ടിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം പ്രാഥമികമായ അധികാരകേന്ദ്രം മാതാപിതാക്കളാണ്. 2006 ല്‍ തന്നെ രചിച്ച The God delusion എന്ന ബെസ്റ്റ് സെല്ലര്‍ കൃതിയില്‍ അദ്ദേഹമിത് കൂടുതല്‍ വിശകലനം ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്നോര്‍ക്കുക. എന്താണ് പറയുന്നതെന്നല്ല മറിച്ച് ആരാണ് പറയുന്നത് എന്നതിനാണ് വിശ്വാസലോകത്ത് പ്രാധാന്യം. പ്രമുഖനായ ഒരാളാണ് പറയുന്നതെങ്കില്‍ നിര്‍ബന്ധമായും അത് ശരിയായിരിക്കണമെന്ന് പരിശോധനകളില്ലാതെ അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു. റോമന്‍ കത്തോലിക്കരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വ്യക്തി പോപ്പാണ്. പോപ്പാണ് എന്ന ഒരൊറ്റ കാരണം കൊണ്ടുതന്നെ അദ്ദേഹം പറയുന്നതെന്തും ശരിയാണെന്ന് കത്തോലിക്കര്‍ കരുതുന്നു


''Authority, as a reason for believing something, means believing it because you are told to believe it by somebody important. In the Roman Catholic Church, the Pope is the most important person, and people believe he must be right just because he is the Pope.''

'അടുത്തപ്രാവശ്യം ഒരു കാര്യം ശരിയാണെന്ന് ആരെങ്കിലും നിന്നോടു പറയുകയാണെങ്കില്‍ അതിനെന്ത് തെളിവാണുള്ളതെന്ന് എന്തുകൊണ്ടു ചോദിച്ചുകൂടാ? ഇനി അവര്‍ക്ക് തൃപ്തികരമായ ഒരുത്തരം നല്‍കാന്‍ സാധിച്ചില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെയവര്‍ പറയുന്നവ വിശ്വസിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് നീ സസൂക്ഷ്മം ചിന്തിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ പ്രത്യാശിക്കുന്നു''' എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ഡോക്കിന്‍സ്  2006 സെപ്റ്റംബര്‍ 10 തീയതിയിലെ ഈ കത്ത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്:


'And, next time somebody tells you that something is true, why not say to them: ‘What kind of evidence is there for that?’ And if they can’t give you a good answer, I hope you’ll think very carefully before you believe a word they say.'

Your loving,
Daddy   
(<a href="/">https://docs.google.com/document/d/1nfWyRx2dLpeOeHjZ0IxepeFSIgVvA2eDMnrEvjQEWmU/edit?pli=1Richard Dawkins letter to his 10 year old daughter</a>)                                                                                          
തിരുവനന്തപുരം പട്ടം കേന്ദ്രീയവിദ്യാലയത്തിലെ ഏഴാംക്‌ളാസ്സ് വിദ്യാര്‍ത്ഥിനിയായ അമ്മു എന്ന ഗായത്രി ഒരുപക്ഷെ അഞ്ചുപേജ് ദൈര്‍ഘ്യമുള്ള ഈ കത്ത് വായിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല. പക്ഷെ ഡോക്കിന്‍സിന്റെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഏറ്റുപിടിച്ച് വിസ്മയമാകുകയാണ് ഈ കൊച്ചുമിടുക്കി. 'മരുന്നുപുരട്ടാന്‍വേണ്ടി മുറിവുണ്ടാക്കുന്നയാള്‍'(ചിന്താ പബ്‌ളിക്കേഷന്‍സ്, 2011 ഏപ്രില്‍) എന്നപേരില്‍ അമ്മു രചിച്ച കുഞ്ഞുപുസ്തകം ചിന്തിക്കാന്‍ ധൈര്യപ്പെടുന്ന ഒരു കൊച്ചുമിടുക്കിയെയാണ് പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്. എല്ലാവര്‍ക്കുമുള്ള സംശയങ്ങള്‍ തുറന്നുപറയുന്ന മണ്ടനാണ് നിരീശ്വരവാദിയെന്നൊരു നിര്‍വചനമുണ്ട്. രാജാവ് നഗ്നനാണെന്ന് വിളിച്ചുപറയാന്‍ കുട്ടികള്‍ക്കുപോലും അവകാശമില്ലാത്ത ഒരു സമൂഹത്തിലാണോ നാമിന്ന് ജീവിക്കുന്നത്? സത്യം വിളിച്ചുപറയുന്നവന് കുരിശുകളൊരുക്കുന്ന സമൂഹം 42 പേജുകളുള്ള ഈ കൊച്ചുപുസ്തകത്തില്‍ വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടുന്നു.


ജീവിതത്തിലുടനീളം എന്തിനുമേതിനും തെളിവ് ചോദിച്ച് കലമ്പലുണ്ടാക്കുന്ന ജീവിയാണ് മനുഷ്യന്‍. തെളിവ് എവിടെ? -ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കടിപ്പെട്ടവര്‍പോലും നാഴികയ്ക്ക് നാല്‍പ്പതു വട്ടം ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന ചോദ്യമാണിത്. ജീവിതത്തിലെ 99 ശതമാനം കാര്യങ്ങളിലും നമുക്കതാവശ്യമുണ്ട്. എന്നാല്‍ മതത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം തെളിവ് എന്നും ഒരു വിലകുറഞ്ഞ പദമായിരുന്നു. തെളിവില്ലാത്തതിന് തെളിവന്വേഷിക്കുന്നത് ആത്മഹത്യാപരമാണെന്ന സാമാന്യയുക്തിയാണ് ആ പദത്തെ അനാഥമാക്കിയത്. തെളിവുണ്ടെങ്കില്‍ വിശ്വസിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കും സാധിക്കും. അതൊരു വലിയ കഴിവൊന്നുമല്ല. യാതൊരു തെളിവുമില്ലാതെ വിശ്വസിക്കണം-അതാണ് ശരിക്കും കഴിവ്! 

Prof. Richard Dawkins

ഡോക്കിന്‍സ് മകളോട് ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസചരിത്രം പരിശോധിക്കാനാവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. യേശുവിന്റെ മാതാവായ മറിയം വിശുദ്ധയായിരുന്നുവെന്നും അവര്‍ മരണപ്പെടാതെ ഉടലോടെ സ്വര്‍ഗ്ഗം പൂകിയെന്നുമെന്നുമാണ് റോമന്‍ കത്തോലിക്കര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ ക്രൈസ്തവര്‍ക്കിടയിലുള്ള മറ്റു വിഭാഗങ്ങള്‍ ഇതിനോട് യോജിക്കുന്നില്ല. ഏതൊരാളേയുംപോലെ മറിയവും മരണമടയുകയായിരുന്നവെന്ന് അവര്‍ കരുതുന്നു. മറ്റ് സെമറ്റിക് മതങ്ങളാകട്ടെ, മറിയത്തെപ്പറ്റി ഏറെയൊന്നും പരാമര്‍ശിക്കുന്നുമില്ല. മാത്രമല്ല റോമന്‍ കത്തോലിക്കരെപ്പോലെ മറിയത്തെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ മാതാവായി കാണാന്‍ അവരൊട്ടു തയ്യാറുമല്ല. യേശുവിന്റെ മാതാവ് ഉടലോടെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തു പോയെന്ന കഥയ്ക്ക് സത്യത്തില്‍ വലിയ പഴക്കമില്ല. മറിയം എപ്പോള്‍-എങ്ങനെ മരിച്ചുവന്നെതിനെപ്പറ്റി ബൈബിള്‍ നിശബ്ദമാണെന്നു മാത്രമല്ല അവരെക്കുറിച്ചുള്ള മറ്റു പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ താരതമ്യേന വിരളവുമാണ്. 


ക്രിസ്തുവിന്റെ കാലത്തിനുശേഷം നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ കഴിഞ്ഞ്, അതായത് ആറാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് ഈ സ്വര്‍ഗ്ഗാരോഹണ കഥ പ്രചരിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്. ആദ്യമാദ്യം ഡിങ്കന്റെയും മായാവിയുടേതും കഥ പോലെ മെനഞ്ഞെടുത്ത ഒന്നായിരുന്നു ഇതും. എന്നാല്‍ തലമുറകള്‍ കൈമറിഞ്ഞുവന്നു എന്നൊരൊറ്റ കാരണം മുന്‍നിറുത്തി പലരും പിന്നീടിത് ഗൗരവത്തോടെ കാണാന്‍ തുടങ്ങി. കഥ പഴകുന്തോറും ചരിത്രമാകാനുള്ള സാധ്യതയും വര്‍ദ്ധിക്കുകയാണല്ലോ. ആറാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ നിലവില്‍വന്നുവെങ്കിലും റോമന്‍ക്കത്തോലിക്കാ സഭാ അവരുടെ വിശ്വാസപ്രമാണങ്ങളുടെ ഭാഗമായി ഈ കഥ ഔദ്യോഗികമായി എഴുത്തിച്ചേര്‍ത്തത് 1950 ല്‍ മാത്രമാണ്. പഴകുന്തോറും കഥകളെ ചരിത്രമാക്കാനുള്ള അവകാശം മതത്തിന് മാത്രമുള്ളതാകുന്നു. മായാവിക്കും ഡിങ്കനുമൊക്കെ അത്തരമൊരു ഭാഗ്യമില്ലാതെ പോയത് മതപിന്തുണയുടെ അഭാവം മൂലമാണ്.


ക്രിസ്തുവും മറിയവുമൊക്കെ ജീവിച്ചിരുന്നുവെന്നതിനുള്ള ചരിത്രപരമായ തെളിവ് പൂജ്യമാണെന്നിരിക്കെയാണ് മതത്തിനുള്ളില്‍തന്നെ ഈ ഭിന്ന ധാരണകള്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നതെന്നോര്‍ക്കണം. മതം അവതരിപ്പിക്കുന്ന തെളിവുകള്‍ മുഖ്യമായും കെട്ടുകഥകളാകുന്നു; അവയാകട്ടെ, പലതും പരസ്പരം റദ്ദാക്കുന്നവയും. ശാസ്ത്രം ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉത്സവമാണെങ്കില്‍ അജ്ഞതയുടെ ആഘോഷമാണ് മതം.


അമ്മുവിന് തീര്‍ച്ചയായും സംശയങ്ങളുണ്ട്. മതേതരത്വം എന്നാലെന്താണ്? 'സര്‍വമതപ്രീണന'മാണെന്ന് ഭരണാധികാരികളും 'നേര്‍പ്പിച്ച മതപരത'യെന്ന് സാധാരണജനവും കരുതുന്ന ആ വാക്കിന്റെ പൊരുള്‍ അവളന്വേഷിക്കുന്നു. മതം മദയാനയെപ്പോലെ മുന്നില്‍നിന്ന് ചിന്നംവിളിക്കുമ്പോള്‍ പകച്ചുനില്‍ക്കുന്ന പൊതുസമൂഹത്തിന് മുമ്പിലേക്കാണ് ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ എറിയപ്പെടുന്നത്. മനുഷ്യന്‍ സങ്കല്‍പ്പിക്കുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം അതിജീവിച്ചുപോന്ന ദൈവം എന്ന മതവിഭ്രാന്തി ചോദ്യങ്ങളില്ലാതെ അംഗീകരിക്കേണ്ട പ്രപഞ്ചസത്യമാണെന്ന് വാഴ്ത്തുന്ന അധ്യാപകര്‍ക്ക് ചിന്തിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ അസഹനീയമായി തീരുന്നതില്‍ അത്ഭുതമില്ല. മതാധിഷ്ഠിതവും അവികസിതവുമായ സമൂഹങ്ങളില്‍ മത-മാമൂലകളുടെ കാവലാളായാണ് പലപ്പോഴും അധ്യാപകര്‍ നിലകൊള്ളുക. എല്ലാത്തരം സാമൂഹികമാറ്റങ്ങളേയും മുളയിലേ നുള്ളേണ്ട ബാധ്യത തങ്ങള്‍ക്കുണ്ടെന്നും, നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍, അവര്‍ സങ്കല്‍പ്പിക്കുന്നു. വിദ്യാലയങ്ങള്‍ വിപ്‌ളവകാരികളുടെ ശവപ്പറമ്പായിത്തീരുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. പ്രതിഭയെ നിരാകരിച്ച് പതിപ്പുകളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതില്‍ ശ്രദ്ധയൂന്നുന്ന വിദ്യഭ്യാസം മതത്തിന്റെ പ്രാഥമിക ആവശ്യമാണ്. മതം മണക്കുന്ന ക്‌ളാസ്സ്  മുറികള്‍ ചിന്താസ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ട കുട്ടികളുടെ നിശബ്ദമായ തേങ്ങലുകളാല്‍ മുഖരിതമാണ്. 


മതവും ദൈവവും ചര്‍ച്ചയ്ക്കതീതമാകുമ്പോള്‍, മതമില്ലാത്ത ജീവനല്ല, ജീവനില്ലാത്ത മതമാണ് പ്രപഞ്ചസത്യമെന്ന ശാഠ്യം മുറുകുമ്പോള്‍ കുട്ടി നിസ്സഹായനാണ്. പാഠ്യപുസ്തകങ്ങള്‍പോലും മതപ്രഭുക്കളുടെ കരുണ കാത്തുകിടക്കുമ്പോള്‍ മതമേവജയതേ എന്ന മുദ്രാവാക്യം അലിഖിതനിയമായി മാറുകയാണ്. യൂറോപ്പുള്‍പ്പെടെയുള്ള പരിഷ്‌കൃതലോകം നിശബ്ദം കയ്യൊഴിയുമ്പോഴും വികസ്വരസമൂഹങ്ങളില്‍ മാലിന്യത്തില്‍ കൊതുകെന്നപോലെ മതം ആര്‍ത്തിരമ്പുന്നത് നാമറിയുന്നു.


''മാഷ് ഒരു നിരീശ്വരവാദിയാണോ?'' അമ്മുവിന്റെ പുസ്തകത്തിന്റെ പതിമൂന്നാംപേജിലാണ്‌ ആ ചോദ്യം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. ഒരു അധ്യാപകനെന്ന നിലയില്‍ ഇതേ ചോദ്യവുമായി മുന്നിലെത്തിയ കുട്ടികളെ ഓര്‍ത്തുപോകുന്നു. പക്ഷെ അവര്‍ക്കാര്‍ക്കും ഇത്രയും ഓമനത്വം തുളമ്പുന്ന മുഖമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അരുതായ്മകളെപ്പറ്റി വേവലാതിപ്പെടാത്ത ബാല്യത്തിന്റെ അധികാരമാണ് അമ്മു പ്രയോഗിക്കുന്നത്. അന്വേഷിക്കാനും ആരായാനും അനുമതി നല്‍കുന്ന മാതാപിതാക്കള്‍ ഏതൊരു കുട്ടിയുടേയും പുണ്യമാണ്. അക്കാര്യത്തില്‍ ഈ കൊച്ചു കഥാകാരി ഭാഗ്യവതിയാണ്. നിര്‍ബന്ധിത മതപരിശീലനം ബാല്യത്തിനെതിരെയുള്ള രൂക്ഷമായ കടന്നാക്രമണമാണ്‌.

കുട്ടിയുടെ വ്യക്തിത്വത്തെ മതബോധമുള്ള മാതാപിതാക്കള്‍ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. മതവിഷയത്തില്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് തെരഞ്ഞെടുപ്പിനോ ചോദ്യം ചെയ്യലിനോ അവകാശമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത്തമൊരവകാശം കുട്ടികള്‍ക്കുമില്ലെന്ന് അവര്‍ കരുതുന്നു. 'പണം ചെലവാക്കി കുട്ടികളെ വളര്‍ത്തുന്നു' എന്നാതാണ് പലപ്പോഴും ഇതിനവര്‍ നല്‍കുന്ന ന്യായീകരണം. കുട്ടികള്‍ മാതാപിതാക്കളുടെ അടിമകളോ?! പ്രായോഗികമൂല്യമുള്ള മറ്റും പല കാര്യങ്ങളും കൈമാറുന്നതിനൊപ്പമാണ് യുക്തിരഹിതമായ അമ്മൂമ്മക്കഥകളും ഗോത്രശാസനങ്ങളും സനാതനസത്യമെന്ന വ്യാജേന കുട്ടിയുടെ പ്രജ്ജാമണ്ഡലത്തില്‍ നിക്ഷേപിക്കുന്നത്. ചിന്താശേഷി കൈവരിച്ച ശേഷം മതം അവതരിപ്പിച്ചാല്‍ കുട്ടിയത് നിരാകരിക്കുമെന്ന തിരിച്ചറിവാണ് ചോറൂണിന് മുമ്പ് മതസദ്യ വിളമ്പാനുള്ള പ്രേരണയൊരുക്കുന്നത്. ‘strike when iron is hot’ എന്ന തത്വം നടപ്പിലാക്കാന്‍ തങ്ങള്‍ക്കു മാത്രമേ അവകാശമുള്ളു എന്ന് മതം ശഠിക്കുന്നു. ഹിന്ദുകുട്ടിയും മുസ്‌ളീംകുട്ടിയും ക്രിസ്ത്യന്‍ കുട്ടിയുമുള്ള ഈ നാട്ടില്‍ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് കുട്ടി, സോഷ്യലിസ്റ്റ് കുട്ടി, പോസ്റ്റ് മോഡേണിസ്റ്റ് കുട്ടി എന്നൊന്നും നാം കേള്‍ക്കാറില്ല, എന്തുകൊണ്ട്?- അമ്മു സ്വയം ചോദിക്കുന്നു. 


അന്വേഷിച്ചും ചോദ്യംചെയ്തും പ്രകൃതിയെ അറിയേണ്ട കുട്ടി മതപാഠശാലകളിലെ അമ്മൂമ്മക്കഥകളില്‍ അധിഷ്ഠിതമായ പ്രപഞ്ചവീക്ഷണവുമായി പരിമിതപ്പെടുമ്പോള്‍ നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നത് ബാല്യത്തിന്റെ സൗന്ദര്യവും അധികാരങ്ങളുമാണ്. തുടര്‍ന്നെത്തുന്ന പൊതുവിദ്യാഭ്യാസവും മതബോധനത്തിന്റെ വ്യാകരണം പിന്തുടരുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ വിദ്യാലയങ്ങള്‍ ചിന്തയ്ക്ക് ചിതയൊരുക്കുന്നു. ഭാര്യയ്ക്കും കുട്ടികള്‍ക്കും സ്വാതന്ത്ര്യം കൊടുക്കാറുണ്ടെന്ന ഔദാര്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നവരുണ്ട്. വാസ്തവത്തില്‍ സ്വതന്ത്ര്യം ജന്മാവകാശമാണ്, അതാരുടേയും ദാനമല്ല. എന്നാല്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേധിക്കുകയാണ് നാം മിക്കപ്പോഴും ചെയ്യുന്നത്. മതം സമൂഹത്തിന് വെച്ചുനീട്ടുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള്‍ വളരെ പരിമിതമാണ്-അതിലേറ്റവും പ്രധാനം അതിനെ വാഴ്ത്തിപ്പാടാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്.

Ammu at the  releasing ceremony

ശിശു നിരീശ്വരനാണ്. ബാല്യത്തില്‍ തികഞ്ഞ യുക്തിവാദിയായിരിക്കുകയും തുരുതുരെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉതിര്‍ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കുട്ടികള്‍ മതബോധവത്കരണത്തിന്റെ ചുറ്റിക ബോധതലത്തില്‍ ആഞ്ഞുപതിക്കുന്നതോടെ നിശബ്ദരായിത്തീരുന്നു. ചോദ്യം ചോദിക്കാനുള്ള കുട്ടിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം റദ്ദുചെയ്താണ് മതം അവനെ നന്നാക്കിയെടുക്കുന്നത്. മതം മുന്നോട്ടുവെക്കുന്ന കെട്ടുകഥകളിലും ഗോത്രശാസനങ്ങളിലും അന്ധമായി വിശ്വസിക്കുന്നത് മഹദ്ഗുണമാണെന്നും സംശയം ഒരു രോഗമാണെന്നും കുട്ടിയെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഇതുമൂലം വിശ്വാസിയായാല്‍ മുതിര്‍ന്നവരുടെ പ്രീതി നേടാമെന്ന സന്ദേശമാണ് കുട്ടിക്ക് ലഭിക്കുന്നത്. തന്റെ സാമാന്യബുദ്ധിക്ക് സ്വീകാര്യമല്ലാത്ത കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ക്‌ളാസ്സിന് ശേഷം അമ്മു അധ്യാപകരോടും മാതാപിതാക്കളോടും നിരന്തരം ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. മുതിര്‍ന്നവര്‍ പറയുന്നതെന്തും വെട്ടിവിഴുങ്ങുന്നത് അഭിമാനമായി കാണുന്ന സഹപാഠികള്‍ 'നിരീശ്വരവാദി' എന്നുവിളിച്ച് ഒറ്റപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ ആ കുഞ്ഞുമനസ്സ് വല്ലാതെ തേങ്ങിപ്പോകുന്നു. കെട്ടുകഥകള്‍ വിഴുങ്ങാന്‍ മടിക്കുന്നത് എങ്ങനെ അപരാധമാകും? ചിന്തിക്കുന്നത് ഒരു കുറ്റമാണോ? -അവള്‍ക്കറിയില്ല. 


ലോകത്തിന് വെളിച്ചം പകര്‍ന്ന മഹാരഥികളില്‍ പലരും ഈ 'ചിന്താക്കുറ്റം' (Thought crime) പേറുന്നവരാണെന്ന് അവളറിയുന്നു. യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അമ്മുവിന്റെ കൂട്ടികാരികളല്ല, അവരുടെ മാതാപിതാക്കളാണ്  അവള്‍ക്കെതിരെ ഫത് വയിറക്കുന്നത്‌. കാരണം ഇത്ര സങ്കുചിതമായി ചിന്തിക്കാന്‍ കുട്ടികള്‍ക്കാവില്ലല്ലോ. ഷഹീദ് ഭഗത്‌സിംഗിന്റെ 'എന്തുകൊണ്ട് ഞാനൊരു നിരീശ്വരവാദിയായി' എന്ന ഗ്രന്ഥം അമ്മയുടെ ലൈബ്രറിയില്‍ നിന്നും തപ്പിയെടുത്ത് വായിക്കുന്ന അമ്മു പറഞ്ഞുകേട്ടതിലും ഭാവനാസമ്പന്നമായ ഒരു ലോകത്തിലേക്ക് ആനയിക്കപ്പെടുന്നു. ഭഗത്‌സിംഗിനേക്കാള്‍ ഹര്‍ഭജന്‍സിംഗിനെ പരിചയമുള്ള ഒരു സമൂഹത്തില്‍ അവള്‍ വേറിട്ടുനില്‍ക്കുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. കണ്‍മുമ്പില്‍ വെച്ചുണ്ടായ വിശ്വാസിയായ സഹപാഠിയുടെ ദാരുണമായ അന്ത്യം ദൈവനീതിയെ കുറിച്ച് ആഴത്തില്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ അവളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.


ഈശ്വരചിന്തയുടെ ചരിത്രത്തിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലുന്ന അമ്മു ഈജിപ്റ്റിലെ 'ര' എന്ന സൂര്യദേവനേയും തുടര്‍ന്ന് സെമറ്റിക് ദൈവസങ്കല്‍പ്പങ്ങളുടെ ഉത്പത്തിയും ലഘുവായ തോതില്‍ പരാമര്‍ശിക്കുന്നു. ചില ഭാഗങ്ങളില്‍ ഗ്രന്ഥകാരി നാടകീയ സ്വാഗതോഖ്യാനത്തിലൂടെയാണ് (dramatic monologue)തന്റെ ചിന്തകള്‍ പ്രസരിപ്പിക്കുന്നത്. കണ്ണും കാതുമില്ലാത്ത സമൂഹത്തെ നേരിടാന്‍ അവള്‍ സ്വയം തയ്യാറെടുക്കുന്നത് നോക്കൂ:


''എനിക്ക് പ്രസംഗിക്കാന്‍ അവസരം കിട്ടിയാല്‍ ഞാനിതെല്ലാം പറയും. അച്ഛനുമമ്മയും ഇല്ലാത്ത നേരം നോക്കി ഞാന്‍ കണ്ണാടിയുടെ മുന്നില്‍ നിന്ന് പറഞ്ഞുതുടങ്ങി, ഒരു പ്രാസംഗികയെപ്പോല: സുഹൃത്തുക്കളെ ഞാനൊന്നു ചോദിക്കട്ടെ. മണ്ണിലും വിണ്ണിലും തൂണിലും തുരുമ്പിലും ചക്കേലും മാങ്ങേലുമൊക്കെ ദൈവമുണ്ടെങ്കില്‍, ലോകത്തു നടക്കുന്ന, പ്രകൃതിയില്‍ നടക്കുന്ന ദുരന്തങ്ങള്‍ തടയാനുള്ള കരുത്തുപോലും അയാള്‍ക്കില്ലേ? അല്ലെങ്കില്‍ത്തന്നെ നിങ്ങള്‍ക്ക് മണ്ണിലും വിണ്ണിലുമൊക്കെ നോക്കി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചാല്‍പ്പോരെ? യാതനകള്‍ സഹിച്ച് എന്തിന് ശബരിമലയിലും മെക്കയിലും പോകണം? എത്രയധികം ആളുകളാണ് ശബരിമലയിലേയും മെക്കയിലേയും മറ്റ് തിരിക്കുകളില്‍പ്പെട്ട് മരിക്കുന്നത്? നമ്മെ കാണാന്‍ വരുന്ന അതിഥികളെ നാം കൊല്ലുകയാണോ ചെയ്യുന്നത്? അതുപോലെ തന്നെയല്ലേ ഈശ്വരനും ചെയ്യുന്നത്? തന്നെ കാണാന്‍ വരുന്ന ആളുകളെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത് ശരിയാണോ?നേരെമറിച്ച് അവരുടെ വിഷമതകള്‍ പരിഹരിക്കുകയല്ലേ വേണ്ടത്?......''(പേജ്-24,25)



അതേസമയം, അമ്മുവിന്റെ ആശയലോകത്തില്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യബോധത്തിന്റെ കറുപ്പ് പുരട്ടാതിരിക്കാന്‍ ജീവിതം കൂടുതല്‍ അടുത്തറിഞ്ഞ സ്‌നേഹനിധിയായ മാതാവിനാവുന്നില്ല. മകളെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിന്റെ ലോകത്തേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരാനുള്ള ശ്രമം ഇവിടെയും:

''അമ്മേ എന്റെ ക് ളാസ്സിലെ കുറെ കുട്ടികള്‍ കയ്യില്‍ ഒരു കറുത്ത ചരട് കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്. അപ്പുറത്തെ രാധയുടെ കയ്യിലും അതുണ്ട്. അതെന്തിനാ അമ്മേ? മോളെ അത് അവരുടെയൊക്കെ ഒരു വിശ്വാസമാണ്. ആ ചരടു കെട്ടിയാല്‍ അവര്‍ക്ക് അസുഖങ്ങളോ, ദു:ഖങ്ങളോ ഉണ്ടാകില്ലെന്ന വിശ്വാസം.
അത് വിശ്വാസമാണെന്നോ? അത് വെറും വിഡ്ഢിത്തമല്ലേ?...ചരട് കെട്ടിയ എത്രയോ പേരുണ്ട് അവര്‍ക്കൊന്നും ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ലേ? ദുഷിച്ചതൊന്നും? എന്റെ ക് ളാസ്സില്‍ എന്റെയടുത്തിരിക്കുന്ന സീത കഴിഞ്ഞതവണ പരീക്ഷയെഴുതിയില്ല. എന്താ കാരണം? അവള്‍ക്ക് ഒരാക്‌സിഡന്റ് പറ്റി. അവളുടെ സൈക്കിള്‍ ഒരു കാറുമായി കൂട്ടിയിടിച്ചു. അവളുടെ കയ്യിലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലേ ചരട്? അതും ഒന്നല്ല, രണ്ടെണ്ണം. ഒരു കറുപ്പും ഒരു ചുമപ്പും.
ശരിയാണ്, പക്ഷെ നമുക്കെന്തു ചെയ്യാനാകും?അതൊക്കെ ഓരോ ആളുകളുടെ വിശ്വാസമല്ലേ?
പക്ഷെ ആ വിശ്വാസം തെറ്റല്ലേ? എല്ലാ തെറ്റുകളും തിരുത്തപ്പെടണം. അതല്ലേ നല്ലത്?
പക്ഷെ നമ്മള്‍ മാത്രം വിചാരിച്ചാല്‍ പോരല്ലോ? നമ്മളെക്കൊണ്ട് അതിനെതിരെ ഒന്നും ചെയ്യാനാകില്ല. ഈ ലോകത്ത് തൊണ്ണൂറ് ശതമാനവും വിശ്വാസികളാണ്, ദൈവവിശ്വാസികള്‍''(പേജ്-38,39)


പാലക്കാട് ഗവ.ഗോഖലെ ഹയര്‍ സെക്കന്‍ഡറി സ്‌ക്കൂളിലെ ഏഴാംക്‌ളാസ്സ് വിദ്യാര്‍ത്ഥിനിയായ മാളവിക എന്ന പതിനൊന്നു വയസ്സുകാരിയുടെ രേഖാചിത്രങ്ങള്‍ അമ്മുവിന്റെ പുസ്തകത്തിന്റെ മാറ്റുകൂട്ടുന്നുണ്ട്. ദിവസവുമുള്ള പ്രഭാതപ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ വിസമ്മതിച്ചതിന് വയനാട് മാനന്തവാടി ജി.കെ.എം.എച്ച്.എസ്സിലെ ഹൈസ്‌ക്കൂള്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥി എം അഷീദിനെ ഒറ്റപ്പെടുത്താനുള്ള സ്‌ക്കൂള്‍ അധികൃതരുടെ ശ്രമം അടുത്തിടെ വിവാദമായിരുന്നുവല്ലോ. എസ്.എസ്.എല്‍.സി ക്ക് എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും എ-പ്‌ളസ് വാങ്ങിയാണ് അഷീദ് ഈ ഉച്ചാടനശ്രമങ്ങളെ പ്രതിരോധിച്ചത്. വിശ്വാസസ്വാതന്ത്ര്യം എന്നപോലെ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് അമ്മുവും അനീഷും ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. അന്വേഷണത്വരയും ശാസ്ത്രബോധവും കുട്ടികളില്‍ വളര്‍ത്താന്‍ ഭരണഘടനാപരമായ ബാധ്യതയുള്ള അധ്യാപകരുടെ മതശാഠ്യങ്ങള്‍ സമൂഹത്തില്‍ ഇരുള്‍ പരത്തുമെന്നതില്‍ സംശയമില്ല. ഈ ദിശയില്‍ ആരോഗ്യകരമായ ഒരു പൊതുബോധം നിര്‍മ്മിക്കുന്നതില്‍ ശ്രദ്ധേയമായ കാല്‍വെയ്പ്പാണ് അമ്മുവിന്റെ രചന. 


രോഗവും അപകടവും വികലാംഗത്വവും സൃഷ്ടിക്കുന്ന ദൈവം, കൊലയാളികളേയും പിശാചിനേയും സൃഷ്ടിച്ചെന്നു വീമ്പിളക്കുന്ന ദൈവം-ആ ദൈവം മരുന്നു പുരട്ടാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം മുറിവുകളുണ്ടാക്കി രസിക്കുന്ന ഒരാളാണോ? പ്രപഞ്ചം കൈവെള്ളയിലിട്ട് അമ്മാനമാടുമ്പോഴും വഴിയോരങ്ങളില്‍ ഭണ്ഡാരം തുറന്ന് ഭിക്ഷാടനം നടത്തുന്നവനാണോ ആ ദൈവം?... അമ്മുവിന്റെ സംശയങ്ങള്‍ നിരവധിയാണ്. ഇതൊക്കെ അദൈ്വതമാതൃകയില്‍ വാചകക്കസര്‍ത്തു നടത്തി ന്യായീകരിക്കാനാവുമെന്ന് കരുതുന്നവരുണ്ടാവും. എങ്കിലും ആ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും റദ്ദാക്കപ്പെടുന്നില്ല. മതാന്ധതയുടെ തമോഗര്‍ത്തങ്ങളിലേക്ക് ഓടിയടുക്കുന്ന ഒരു ജനതയ്ക്ക് മുന്നില്‍ നേരിന്റെ വെള്ളിക്കീറുകള്‍ തീര്‍ക്കേണ്ട സമസ്യകളാണിവ. രാഷ്ട്രത്തിന്റെ സമസ്ത നാഡീഞരമ്പുകളിലും മതം ഭീതിദമായി പിടിമുറുക്കുമ്പോള്‍ അന്ധാളിച്ചുപോകുന്ന ബാല്യത്തെ നാം ഈ പുസ്തകത്തില്‍ നേരില്‍ക്കാണുന്നു. ഒരുപക്ഷെ പിന്നിട്ട ദിനങ്ങള്‍ താരതമ്യേന ഭേദപ്പെട്ടവയായിരുന്നുവെന്ന് പറയേണ്ട അവസ്ഥ വരികയാണ്. കുഴയുന്ന വര്‍ത്തമാനകാലം സുധീരയായ ഈ പെണ്‍കുട്ടി നിര്‍മലമായി അടയാളപ്പെടുത്തിവെച്ചിരിക്കുന്നു.****

ravichandran200055@gmail.com